Ontwikkeling van een uniforme systematiek voor bepaling van passend bewijs bij richtlijnen

Richtlijnwerkgroepen discussiëren veel over de formulering van aanbevelingen. Daarbij bepaalt de sterkte van het onderliggende wetenschappelijk bewijs vaak de hardheid van de formulering van de aanbeveling. Voor veel klinische vragen is er echter geen onderbouwing met een hoge bewijskracht en is de GRADE-gradering (zeer) laag. In de praktijk leidt dit tot onduidelijkheid en regelmatig ook tot zwakke aanbevelingen in richtlijnen. Onterecht, want niet voor alle situaties is een even hoge bewijskracht nodig, dit is bijvoorbeeld afhankelijk van de reeds bestaande praktijkervaring en de risico’s van de interventie. Hier zijn nu geen goede handvatten voor om dit op een uniforme manier in te schatten. In dit project wordt daartoe een systematiek opgesteld aan de hand van literatuuronderzoek, analyse van casuïstiek en interviews met experts/stakeholders en uitgetest in richtlijnenclusters. Met deze systematiek wordt verwacht dat de kwaliteit van richtlijnen omhoog gaat, doordat betere en sterkere aanbevelingen worden geformuleerd en er meer duidelijkheid is voor de praktijk.